اگرجوانى ثروت هنگفتى از پدر به ارث برده باشد و دیوانه‌وار اسراف و تبذیر کند ، همه متأسف و متعجب می‌شوند، به حال جوان رقّت میبرند ، عاقبت شومش را حدس میزنند که چه بدبختیها و پشیمانیها در انتظار اوست. همه ما کم و بیش با چنین کسانى برخورد کردهایم و بسیار تأسف خوردهایم ولى خود ما نسبت به سرمایه بزرگتر و با ارزشتر یعنى وقت و عمرمان معاملهاى را میکنیم که آن جوان نسبت به مال و ثروت خود میکند و هیچگونه متأثر نمىشویم. این خود نشانه این است که ما ارزش پول را خوب درک میکنیم ولى ارزش وقت و زمان را درک نمیکنیم.
کی گفته وقت طلاست
نه بلکه وقت از هر ثروتی بالاتر است.
خوشگذرانی و سرگرمی غیرهدفمند و قاتل عمر شریف شماست!